प्रिय पाठकहरू, एउटा केटीको नाम, जुन नामलाई प्रायः मेरो काल्पनिक नाम भनिन्छ र जुन नाममा मैले झण्डै तीन वर्षसम्म तीन सय पटक भन्दा बढी कलम चलाइ सकेकोछु, काल्पनिक नाम होइन भन्ने कुरा सके तपाईहरूलाई थाहा होला। आफनो विचारमा मैले त्यो नाम अन्तर्गत धेरै जीवन्त रचनाहरू लेखेको छु र, ती रचनाहरूसँग आत्मसात गरेको छु।
आत्महत्या होइन, हाराकीरी। आत्महत्या सोझो र सपाटहुन्छ। एकदुई तीखा शव्दहरु मनको भित्री तहमा गडेपछि जव मानिस असह्य वेदनाहरुले छटपटाउन थाल्दछ, त्यसवेला भावनाको अतिरेकमा आफनो घा“टीमा आफै सुर्किने कस्न थाल्दछ। हिजो विहानमात्रै, एकाविहानै, घाम भुल्किनसम्म पनि नपाउँदै, भर्खरै जवानीको सीमाना छुन लागेकी शहरकी एउटी केटीले आफनै कोठाको दलिनमा घा“टीमा पासो लगाएर आत्महत्याको प्रयास गरी। काठमाडौंमा अव दलिन राखेर वनाइएका आवासीय घरहरुमा रमाउनेहरु वा“की नै कति छन र? पूर्वको इच्छुमती र पश्चिमको विष्णुमतीलाई काठमाडौं शहरको सा“ध सीमाना मान्नेहरुको पुस्ता टुंगिइ सकेको छ। घरको मूल ढोकाको दाया“–वाया“ वनाइएका खोपामा राखिएका गणेश र भीमसेनलाई अक्षता चढाएर भरेङ उक्लि“दै गरेकी केटीकी आमाको आँखामा पासोको त्यो भयानक दृश्य नपरेको भए त्यो एउटा यौवन अकस्मात आएको आ“धी अचानक रोकिएजस्तै गरी रोकिन्थ्यो। भरेङ उक्लिदै गरेकी आमा त्यो दृश्य देखेर आत्तिएकी थिइ। उसको हातवाट खोपाको भीमसेनलाई नित्य जल चढाउने करुवा खसेर भरेङमा गुडेको थियो...टन, टन, टन।
डडेलधुरावाट हुइकिएको रायनाको गाडी अत्तरियासम्म कतै नरोकिइ आइपुग्दा विहानको नौ मात्रै वजेको थियो। अत्तरियामा चालकले गाडी रोक्यो। ओर्लिएर दगुर्दै छेउको झाडीले छेकियो। टोयलेट जान त रायनालाई पनि मन लागेको थियो। तर कतै थिएन सेफ पोइन्ट। चालकले रायनाको मनको कुरा वुझ्यो। उसले गाडी अलिकति परको पुलिस स्टेशनमा लगेर रोक्यो। असइ साव वाहिरै थिए। उनले रायनालाई कार्यालयभित्रको टोयलेट प्रयोगगर्ने अनुमति दिए। त्यसपछि गाडी कहीं रोकिएन। चिसापानी पुग्दा साढे दश मात्र वजेको थियो। रायनाले त्यही लन्च खाइ। फिस करी र राइस।
एउटा नया वर्ष मनाउदाको थकाइ मेटिएको छैन, अर्को नया वर्ष मनाउने चटारो परिसक्यो। कति मनाउनु नया वर्ष? इस्वी सम्वत, शाके सम्वत, शेर्पा सम्वत, तमु सम्वत, नेवा सम्वत, अवधी सम्वत, भोजपुरी सम्वत, मिथिला सम्वत, कोचिला सम्वत, धिमाल सम्वत, चेपाङ सम्वत – नाम लिएर साध्यै छैन। सवैको घर घरमा आ–आफनै पात्रो छ। आ–आफनै तीर्थवर्त छन। भनेपछि, सवैको घरवाट एउटा एउटा सम्वत शुरुहुनु स्वाभाविकै भएको छ। सम्वत त कति कति। र, यी सवैको प्रारम्भमा मनाइने विक्रम सम्वतको उल्लेख नगर्नु त तरकारीमा नून हाल्न विर्सिनु जत्तिकै हो।
सुयशको जीवनमा मायाको घाम लाग्न लाग्न खोज्थ्यो, अनि कालो वादल आएर ढपक्क छोपी हाल्दथ्यो। पर्सोन्यालिटी त उसको पनि छ्या भन्ने खालको थिएन। रामेश जस्तो हंकी नभएपनि औसत केटाहरु भन्दा अलिमाथि नै थियो उ। एटिच्यूड प्रोव्लेम भने खूव थियो उसमा। साथीभाइसंग हिंडदा वढी नै पोज मार्ने वानी थियो उसको। कानमा इयरफोन छुटदैनथ्यो। गीतको शोखिन थियो उ। पुराना हिन्दी गीतमा निकै रमाउथ्यो। महिनै पिच्छे मोवाइल फेर्ने शोख थियो उसको। कान्तिपुर शहरमा भर्खर भर्खर व्लूटूथ आएको वेला उसले पनि त्यो यन्त्र कानमा लगाएको थियो। अमेरिकावाट देश घुम्न आएका उसका काकाले के भिरेको त्यो कानमा? अमेरिकामा त लेवर कामगर्नेले मात्रै भिर्छन यस्तो त! भनेपछि उसले कानवाट व्लूटूथ झिकेर थन्क्याइ दिएको थियो।
रेष्टुरामा साथीहरुसंग रमाइ रहेको रामेश अचानक ठूलो स्वरमा एउटा पुरानो हिन्दी गीत गाउन थाल्यो – क्या हुआ, तेरा वादा! उसको गायन सुनेर साथीहरु रमाएनन। गीतको नाममा कहिल्यै ग सम्म पनि उच्चारण नगर्ने रामेश आज एकाएक किन गाउन थाल्यो? के भयो उसलाई? कतै रक्सी लागेको त होइन?